Vorige week was ik bij een concert toen aan het publiek werd gevraagd wie er nog meer een zware week had. Bijna de helft van de mensen stak een vinger op, de helft! Mensen die er zo op het eerste gezicht best gelukkig uitzagen. Mensen die leuke dingen doen, ze waren tenslotte hier. Nu is hier natuurlijk van alles over te zeggen. Misschien was het toevallig een zware week en voelen deze mensen zich over het algemeen juist hartstikke goed. Of misschien trok deze artiest een bepaald type personen aan die negatief in het leven staat. Wat echter wel kenmerkend was voor dit concert en deze plek, was dat het voornamelijk ‘bewuste mensen’ aantrok. Daarmee bedoel ik, mensen die zich van meer bewust zijn dan de gemiddelde mens. Mensen die meer voelen, meer weten, meer zien en/of begrijpen dan de meeste mensen doen.
Bewuster zijn gaat gepaard met meer verantwoordelijkheid. Als je namelijk eenmaal iets ziet, voelt of weet, kan je niet meer doen alsof dat niet zo is. Waar we ons eerder nog goed bij voelde, past later niet meer bij ons verruimde wereldbeeld. Ik ken het bijvoorbeeld bij bepaalde activiteiten of contacten die eerder wel verrijkend waren, maar dat later opeens niet meer zijn. Dat voelt niet fijn want het nieuwe is er namelijk nog niet, maar het oude past niet meer. Het voelt dan leeg en zinloos. Laat dat proces nou precies het alchemistisch proces zijn waar al die wijze mensen over schrijven. Het proces van het transformeren van lood naar goud, en de rups die niet weet hoe het een vlinder wordt. Juist die frictie, juist dat niet meer passen in het oude jasje zorgt dat we transformeren.
Eigenlijk groeien we als we bewuster worden, we ontgroeien onze oude omgeving zodat we kunnen transformeren naar een leven dat wel aansluit bij ons verruimde bewustzijn. Iets wat natuurlijk veel fijner is en waarvan we zeggen dat we nooit meer terugwillen naar het oude, al is dat wel pas achteraf.
Volgens mij zijn ‘bewuste mensen’ deze samenleving ontgroeid. Het lukt niet meer om voldoening te halen uit het meedraaien in de maatschappij. Het wijkt teveel af van het verruimde bewustzijn. De kunst is alleen om dat als iets positiefs te zien. Een gelegenheid tot groei en een inwijding in een nieuw leven.
Als we eenmaal realiseren dat het de bedoeling is dat we niet meer in dit oude systeem passen, dan kunnen we onze rol omarmen. Ik geloof namelijk dat bewuste mensen hier zijn om dit nieuwe bewustzijn te belichamen. Daarmee bedoel ik: op een manier te leven die wel aansluit bij dit verruimde bewustzijn, dat in meer of mindere mate weet dat het in essentie liefde en eenheid is. Wij voelen, weten en/of zien namelijk al dat het anders kan. Mensen die nog wel mee kunnen in deze maatschappij gaan niets veranderen.
Als we stoppen met ons verzetten tegen de oude samenleving, of juist met proberen er in te passen (terwijl we allang weten dat het niet past), kunnen we ons eindelijk gaan richten op wat we wel willen. Uiteindelijk is dat tenslotte waar het om gaat. We kunnen namelijk kiezen waar we onze aandacht op richten en we kunnen onze aandacht maar op een ding tegelijkertijd richten. Alle tijd die we spenderen aan dingen die geen energie geven, kunnen we niet meer besteden aan datgene wat ons leven en dat van anderen wel verrijkt.
Dat gevoel van nergens voldoening uithalen, ken ik wel. Dan kan je leuk zeggen: richt je op wat je wel leuk vindt en wat wel energie geeft, maar als dat niet lukt, dan wordt het lastig. Uiteindelijk besloot ik daarom destijds, om eerst maar eens echt te erkennen dat ik me zwaar voelde, ook al wist ik niet hoe ik dat kon oplossen. Het maar proberen leuk te maken, zeggen dat het wel meevalt, werkte namelijk niet, dat had ik al ondervonden.
Na het echt te erkennen voelde het anders. Ik was het niet meer aan het goedpraten, vertellen dat het wel meevalt. Nee, nu erkende ik dat ik me zwaar voelde, dat ik ook de oplossing niet had, maar wel wist dat ik het zo niet langer wilde. En dat iets in mij hier wel wilde zijn, ik was er tenslotte nog. Met dat deel besloot ik me meer te verbinden aangezien ik hier nu toch was. Dat deel wat me vertelde dat iets niet klopte. Dat dit niet de bedoeling kon zijn. Het leven is toch bedoeld om me te verwonderen en alle pracht te ervaren? Ik besloot toen om me meer met dat deel te verbinden. Weer die kriebels in mijn buik voelen van enthousiasme, dat was mijn doel.
Om echt iets op te lossen moeten we naar de kern. Echt het donker durven aankijken, zakken in het onbekende, durven zijn met de stilte. En het bijzondere is, dat is genoeg. Dan transformeert het vanzelf, door het licht op het donker te schijnen is het namelijk al verlicht. Pas toen ik echt erkende dat mijn leven zo niet goed voelde, realiseerde ik me dat er ook een deel in me was wat hier wel wilde zijn. Pas toen lukte het me om met dat deel te verbinden, daarvoor was ik bezig met het leuk proberen te maken. Ik was bezig met afleiding, symptoombestrijding en kon niet zien wat er echt speelde.
Toen ik eenmaal realiseerde dat het niet de bedoeling is dat ik in dit systeem pas en dat ik mijn eigen hart mag volgen belandde ik in een vicieuze cirkel, maar dan de goede kant op. Hoe meer ik me richtte op wat wel goed voelde des te meer levenslust ik voelde, des te meer inspiratie ik voelde, waardoor ik nog meer deed wat goed voelde. Nu ‘wist’ ik niet alleen dat het leven mooi is, maar ‘ervaarde’ ik het ook en voelde ik dat ik echt hier wilde zijn.
Nu het me steeds beter lukt om mijn aandacht te richten op wat wel goed voelt, denk ik bij mezelf: ‘logisch toch?’ Wat bizar dat me dat eerder niet lukte. Eenmaal in contact met deze drive is het allemaal zo vanzelfsprekend. ‘Natuurlijk doe je wat goed voelt en volg je je hart.’ Al is dat dus blijkbaar toch niet zo simpel. Om ons hart te volgen moeten we daar eerst contact mee hebben en dat lukt niet als we onszelf weghouden van onze kern door afleiding en symptoombestrijding. Nog niet eens gesproken over onze behoefte om erbij te horen en andere angsten en overtuigingen.
Bizar zeg dat onze samenleving nog steeds niet geleid wordt door liefde. (Terwijl ik dit schrijf denk ik bij mezelf, dat klinkt ook ‘zoetsappig’. Wat op zichzelf alweer genoeg zegt. Hoe kunnen we liefde tot iets zoetsappigs hebben gemaakt, terwijl dat eigenlijk het meest rauwe en pure is waar al het leven uit is voortgekomen?) Maar goed, terug naar onze samenleving: volgens mij hebben we nog niet erkend dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat. We proberen het nog steeds leuk te maken voor onszelf en te doen alsof het allemaal wel meevalt. Totdat er een punt komt dat steeds meer mensen bewuster worden, erkennen dat het zo niet langer kan en gaan staan voor wat ze echt willen.
Nu ik eenmaal besef dat ik hier wil zijn kan ik op een heel andere manier naar mijn leven kijken. De huidige situatie is nou eenmaal zo. Nog steeds kan ik creëren, me verwonderen en een prachtig leven leven. Nog steeds kan ik kiezen waar ik mijn aandacht op richt.
Blijkbaar vond ik het een vet plan om in deze tijd naar de aarde te komen en licht te schijnen in deze soms toch wel duistere wereld. Iemand moet het doen, en gelukkig ben ik niet de enige. Als ik dat plan nu zo van een afstandje aanschouw, dan snap ik het eigenlijk wel. Juist nu het zo donker is kunnen we ons bewust worden van de kracht van ons licht.